Simpel een gesprekje met mijn dochter…. Ik heb nooit rust papa! Ik moet altijd iets doen.
Klapbam… ineens werd alles duidelijk … na dit gesprek heb ik gesproken met mijn andere kinderen die allemaal bevestigde wat ik ineens wist.
Ik heb gewoon, compleet onbewust, mijn kinderen opgevoed op een militaristische manier. Discipline, orde, netheid, niet opgeven, doorgaan etc. etc. met als gevolg dat ik nu jongvolwassenen heb die nooit rust hebben in hun hoofd. Er is altijd een stem in hoofd en dat is die van mij.
Op het moment dat dit tot mij doordrong, voelde ik een diep verdriet … wat ik vroeger fantastisch vond, voelde nu als een diep falen. Uitspraken toen ze klein waren: Heb je bloed? Nee, dan moet je niet janken! Zelf nu ik het opschrijf, schaam ik me voor dit soort dingen.
Ik heb ze gemaakt tot gedrilde soldaten met als gevolg dat ze alle drie een klap gehad hebben. Waarom heb ik dit gedaan? Ik weet het werkelijk niet …ik dacht dat ik het goed deed en misschien was dat ook wel zo als de balans er wat meer was geweest.
Gelukkig zijn ze zo mooi opgedroogd dat ze ook zelf hun hersens kunnen gebruiken en alle drie op hun eigen manier hun weg vinden in het leven. Maar bovenstaande opvoeding heeft nog dagelijks invloed op hun leven. Gek he … ik wilde namelijk nooit dat mijn kinderen gingen werken voor defensie … en achteraf heb ik ze zelf gedrild, gekneed en getraind. Er was ook liefde en warmte, het is niet 100% zwart-wit, maar het militaire trainingskamp was behoorlijk aanwezig.
Het mooie is wel dat ik met alle drie mijn kinderen een bijzondere, mooie en eerlijke band heb. Daarom kunnen ze gelukkig nu ook vertellen wat er mankeert en wat invloed heeft op hun leven. Het was confronterend, maar het opende direct weer nieuwe manieren om met elkaar te praten.
Ik maak fouten, elke dag, maar deze doet wel goed pijn.
Comments are closed