Zoals je op de foto ziet, bewaar ik bepaalde spullen in een kistje. Een kist die normaal gesloten is. Het is een tastbare manier om een deel van mijn leven – mijn tijd bij Defensie – een plek te geven.
Maar het gekke is… ik weet dat ik mezelf voor de gek hou. Je kunt het kistje dan wel fysiek sluiten, de herinneringen, de lessen, de impact… die blijven toch in je hoofd rondzingen. Ze zijn niet weg te stoppen.
Sterker nog, ik merk dat die ‘onzichtbare’ inhoud van het kistje – de ervaringen en de groei die ik daar heb doorgemaakt – juist een constante factor is in wie ik nu ben en hoe ik naar de wereld kijk. Het is een deel van mijn fundament.
Vandaag, met Dodenherdenking, krijgen die onzichtbare herinneringen een extra lading. Ik denk aan de mannen die ik persoonlijk ben verloren. Aan het immense leed en de diepe pijn die conflicten veroorzaken. Wat ik heb gezien, heeft me geleerd dat er nooit een echte winnaar is… zelfs al werden onze opdrachten als ‘geslaagd’ beschouwd, de prijs die betaald wordt in menselijk leed kent geen winnaars.
Soms is het goed om dingen een plek te geven, letterlijk en figuurlijk. Maar het is ook belangrijk te erkennen dat de werkelijke impact van bepaalde ervaringen verder reikt dan een afgesloten kist. Ze vormen ons, of we het nu willen of niet.
Comments are closed